Ο Χρυσός Φοίνικας

Ποίες εγγυήσεις έχουν κατά νου αυτοί που θέλουνε την έκδοση εθνικού νομίσματος σε μια ιστορική συγκυρία που η παραγωγική βάση της χώρας είναι διαλυμένη και ο τουρισμός -εντελώς καλότυχα σε άνοδο- να πνέει τα λοίσθια? Κανένα νησί ή… τα πετρέλαια της Κρήτης? Τον λίγο χρυσό, όσος ξαναμαζεύτηκε από την Κατοχή και μετά, διάβασα κάπου, τον πούλησε ο κ. Σημίτης κοψοχρονιά για να ομορφύνει λίγο περισσότερο ο ισολογισμός του κ. Χριστοδουλάκη και να μπούμε πανηγυρικά (sic) στο ευρώ. Αλλά τώρα είμαστε μέσα, και σ’ όποιον δεν αρέσει, αργά θυμήθηκε να μας το πει.

Εκτός κι αν αυτοί οι κύριοι επιθυμούν μια πληθωριστική Δραχμή (εκτός κι αν το ονομάσουμε Μνα ή Χρυσό Φοίνικα?) για να εξυπηρετούνται οι συναλλαγές μας με τον μπακάλη της γειτονιάς.

Όπου θα πηγαίνεις να πάρεις ένα λίτρο γάλα το πρωί και θα το πληρώνεις 1000 Δραχμές και γυρνώντας το απόγευμα θα έχει φτάσει στις 1200, γιατί κι οι βοσκοί που θα πουλάνε το ντόπιο κατσικίσιο γάλα τους, πάντα θα χρειάζονται ενέργεια και κορεάτικα ανταλλακτικά.

Και, τους παρακαλώ, να μην ξεχνάνε ότι σε περιφερειακές αλλά συνδεδεμένες αγορές με μεγάλο πληθωρισμό, το νόμισμα αναφοράς στις συναλλαγές δεν είναι το εθνικό νόμισμα. Όσοι έχετε ταξιδέψει σε τέτοιες χώρες, αποκλείεται να μη θυμάστε τους τιμοκατάλογους στα εστιατόρια που χρέωναν στην αρχή σε δολάρια και αργότερα σε ευρώ, αλλά πάντα μαζί με μια τσουχτερή συναλλαγματική ισοτιμία εξόφλησης σε τοπικό νόμισμα. Μπορώ να σας πω κι άλλα πολλά, που γίνονται σε τέτοιες χώρες, πίσω από τα φώτα και τα φανταχτερά εστιατόρια. Αλλά δε θέλω αυτή την τύχη για την πατρίδα μου.